زمینه و هدف: مشارکت و حضور زنان در بخش های مختلف جامعه، لزوم توجه به امنیت آنان را دو چندان کرده است. پدیده دستفروشی زنان در مترو به رغم ممانعت پلیس، طی سال های گذشته روبه افزایش بوده است. پژوهش با هدف بررسی امنیت اجتماعی زنان دستفروش متروی شهر تهران و عوامل اجتماعی تأثیرگذار بر آن انجام شد. روش: پژوهش از نوع توصیفی، با هدف کاربردی و به روش پیمایشی انجام شد. جامعه آماری زنان فروشنده در متروی شهر تهران بودند که نمونه 200 نفری انتخاب و داده ها از طریق پرسشنامه گردآوری شد. پرسشنامه با روایی صوری و پایایی آلفای کرونباخ تایید شد. تحلیل داده ها با spss و آزمون t تک دامنه و ضریب همبستگی پیرسون، آزمون f و رگرسیون چندمتغیره انجام شد.یافته ها: احساس امنیت اجتماعی زنان دستفروش مترو پایین تر از میانگین جامعه بود. بین اعتماد اجتماعی، سابقه کار، وضعیت اقتصادی، سن، وضعیت تاهل، تحصیلات و ساعات کار با احساس امنیت زنان دستفروش مترو رابطه معنادار مستقیمی وجود داشت. بین آگاهی اجتماعی و داشتن تجربه ناخوشایند با احساس امنیت زنان دستفروش رابطه معنا داری معکوسی وجود داشت. رگرسیون چندمتغیره مشخص نمود که متغیرهای تجربه ناخوشایند، اعتماد اجتماعی، آگاهی اجتماعی، وضعیت اقتصادی، سابقه فروشندگی در مترو و تحصیلات زنان، 33 درصد از احساس امنیت اجتماعی آنها را تبیین کرده اند. نتیجه گیری: باتوجه پایین بودن امنیت اجتماعی و تجربه های ناخوشایند کاری، زنان دستفروش مترو به خاطر وضع اقتصادی نامناسب، نیاز مالی، فضای زنانه، انعطاف پذیری شغلی و عدم مهارت خاص، سرمایه اندک و درآمد مناسب، همچنان به فعالیت خود ادامه داده و روزبه روز بر تعداد آنها افزوده می شود.

مقاله حاضر معطوف به توجه به این گروه شغلی شد، سوال اصلی این است زنانِ خرده فروش مشغول در مترو چه روایتی از کار در دوره اپیدمی کرونا و مصایب آن دارند؟ پژوهش حاضر به لحاظ نظری به برخی مفاهیم همانند زندگی شغلی و جنسیت، فقر و طرد اجتماعی، امنیت و احساس امنیت اجتماعی توجه دارد. روش انجام تحقیق، تحلیل تماتیک است. میدان پژوهش را زنان خرده فروش در متروی شهر تهران تشکیل می دهد که در ایام اپیدمی کرونا و بویژه موج های نخستین آن (سال 1399) مشغول به فعالیت بوده اند، فرایند اشباع داده ها با انجام 21 مصاحبه با زنان امکان پذیر شده است. مهمترین تم های مقاله حاضر عبارتند از حرمت شکنی های شغلی و پناه به مترو، زمینه معیشتی شکننده و آسیب پذیر زنان، نگاه تحقیرآمیز دیگران، چالش با مأموران و چالش های مضاعف زنان کار در مترو در اپیدمی کرونا. نتایج تحقیق از «ناامنی فراگیر» و ناپایداری های کاری زنان خرده فروش در کسب وکارهای مترو حکایت دارد، ماهیت این ناامنی فراگیر به عضویت آنان در لایه های پایینی جامعه و سطوح سرمایه های پایین آنان، انواع شرایط نامساعد بیرونی برای کار، جابجایی ها و امنیت شغلی، تورم و افزایش قیمت ها، کاهش مقدار درآمدی، عدم حمایت های بیمه ای، شوک اپیدمی کرونا و فشارهای خانوادگی بر میگردد.

مقاله حاضر به بررسی و نقد نمایشنامه «مرگ فروشنده»، ترجمه بین زبانی آن به فارسی و ترجمه بین فرهنگی- بین نشانه ای آن به یک تله تئاتر ایرانی می پردازد. نمایشنامه از زبان انگلیسی به فارسی ترجمه شده و ترجمه فارسی مبنای ترجمه بین نشانه ای آن بوده است. بر این اساس نگارنده هر دو ترجمه را با متن های پیشین مربوطه مقایسه کرده و در هر دو ترجمه، نشانه هایی که مشخصا کارکرد ایدئولوژیک دارند تعیین و بررسی شدند. سپس با بسط نظریه نشانه شناسی انتقادی برای نقد ترجمه، انواع این نشانه ها و چگونگی تغییرات و حفظ این نشانه ها در تله تئاتر تحلیل و نقد شده اند. یافته های به دست آمده نشان داد که در ترجمه بین زبانی هیچ سانسوری وجود نداشته ولی در تله تئاتر تقریبا همه نشانه های دارای کارکرد ایدئولوژیک خاص حذف شده اند و در واقع متن آنقدر سانسور شده که گاهی حتی انسجام خود را از دست داده است. مترجم/ کارگردان سعی کرده تا جایی که می تواند متن را مطابق فرهنگ مقصد تغییر دهد و از طریق حذف و اضافه کردن نشانه های منطبق با دیدگاه ها و سنت های غالب متن مقصد و حذف کامل نشانه هایی که با این دیدگاه ها منطبق نیستند و در حقیقت از طریق حذف و اضافه های کاملا مشهود با کارکردهای ایدئولوژیک مشخص دیدگاه های فرهنگ و سنت غالب جامعه مقصد را از طریق ترجمه به دریافت کنندگان اعمال کند، به همین دلیل متنی آفریده که در برخی موارد کاملا انسجام خود را از دست داده و یا نسبت به متن پیشین معناهای متفاوتی پیدا کرده که گاه حتی در تضاد کامل با معناهای موردنظر متن اصلی بوده اند.

بیان مسئله: موسیقی در طول تاریخ همواره مورد توجه ایرانیان بوده و در تمام دورة های مختلف پادشاهی ایران جایگاه خود را به طور رسمی در میان حاکمان حفظ کرده است. با روی کار آمدن دودمان قاجار و تجربه نزدیک شدن ایران به غرب، تغییرات چشم گیری در زمینه های هنری به خصوص موسیقی و نگارگری پدید آمد. اما تأثیر این تحولات بر فعالیت زنان خنیاگر با ابهاماتی روبه رو است. بر همین اساس پرسش اصلی این پژوهش چیستی جایگاه اجتماعی زنان خنیاگر این دورة در میان نگاره ها و منابع مکتوب و سفرنامه ها و همچنین و چگونگی پوشش آنان به عنوان زنان خنیاگر است. همچنین چیستی ابزار آلات خنیاگری و سازهای مورد استفاده آن ها از پرسش های دیگری است که به آن پاسخ داده می شود. این پژوهش از نظر هدف بنیادی و از نظر رویکرد کیفی است که براساس داده‎های کتابخانه ای و تحلیل محتوی بصری با بهره گیری از دانش نشانه شناسی یافته های آن تحلیل و تبیین میشود. براساس یافته های این پژوهش همان گونه که مرتبه اهالی موسیقی در دوره های مختلف حکومت های ایرانی لغزان و نامطمئن بوده در دوره قاجار نیز این نگرانی پا برجا بوده و این مسئله برای زنان خنیاگر دشوارتر و بسته به نوع کار، نوازنده، رقصنده یا خواننده و مانند آن، نیز متفاوت بوده است.

مقدمه: زنان در معرض طلاق از نظر کیفیت زندگی و سلامت روان دچار چالش می شوند. درمان ذهن آگاهی شناختی نقش مهمی در سلامت روانی و جسمی آن ها دارد. هدف از مطالعه حاضر بررسی اثر بخشی درمان ذهن آگاهی مبتنی بر شناخت بر کیفیت زندگی و سلامت روان زنان در معرض طلاق مراجعه کننده به مراکز قضایی شهر کرمان بود.مواد و روش ها: روش پژوهش از نوع نیمه تجربی و پیش آزمون، پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه زنان مراجعه کننده به مراکز مشاوره تحت نظارت سازمان بهزیستی و نظام مشاوره شهر کرمان که به منظور طلاق به دنبال خدمات روانشناختی و به مراکز قضایی در سال 1401 ارجاع داده شدند؛ بودند که 30 نفر (15 نفر گروه آزمایش و 15 نفر گروه کنترل) به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه های کیفیت زندگی وار، کاسینسکی و کلر (1996) و سلامت روان گلدبرگ (1979) بود. مداخله آموزشی ذهن آگاهی طی 8 جلسه 90 دقیقه ای هفته ای دوبار در گروه آزمایش اجرا شد و گروه کنترل هیچ گونه آموزشی دریافت نکردند. تجزیه و تحلیل داده ها با آزمون های توصیفی (میانگین و انحراف استاندارد) و تحلیل کوواریانس و با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 24 انجام شد. میزان P کمتر از 05/0 معنی داری در نظر گرفته شد.یافته ها: نتایج آزمون تحلیل کوواریانس چندمتغیری نشان داد، درمان ذهن آگاهی مبتنی بر شناخت بر کیفیت زندگی و سلامت روان زنان مراجعه کننده به مراکز قضایی در سطح معناداری 001/0P< موثر است.

مجموعه آثار محسن مخملباف مشتمل بر رمان، داستان کوتاه، نمایشنامه، مقاله و فیلمنامه های کوتاه و بلند است. مخملباف در توضیح سابقه سینمایی خود تاکید می کند که فیلم هایش به چهار دوره مختلف تعلق دارند (منصوری،1377: 151): دوره اول شامل فیلم های «توبه نصوح»، «دو چشم بی سو»، «استعاذه و بایکوت» است؛ این فیلم ها بیش از هر چیز بیان کننده دغدغه های سیاسی یا دینی مخملباف هستند. دوره دوم شامل فیلم هایی مانند «دستفروش» (1367)، «بای سیکل ران» (1369) و «عروسی خوبان» (1369) می شود؛ دوره سوم نوبت عاشقی (1370)، «شب های زاینده رود» (1370)، «ناصرالدین شاه آکتور سینما» (1371)، «هنرپیشه» (1372)، «سلام سینما» (1374)، و «نون و گلدون» (1375) است و دوره چهارم، دوره فیلم هایی است که صبغه سوررئالیستی دارند؛ مثل «گبه» (1375).

توانمندسازی زنان با قدرت تصمیم گیری، سهولت دسترسی به اطلاعات، و کنترل منابع توسط زنان مرتبط است. کارآفرینی زنان در پاکستان در مراحل ابتدایی است. این مطالعه به طور عمده بر چالش توانمندسازی زنان از طریق کارآفرینی در پاکستان متمرکز است. یک پرسشنامه ساخت یافته برای گردآوری داده ها از طریق پیمایش مورد استفاده قرار گرفت. نمونه پژوهش متشکل از 120 زن در شهرهای بزرگ پاکستان بود. نمونه به دو دسته زنان خانه دار و زنانه کارآفرین خانه دار تقسیم شد. نتایج نشان داد که کارآفرینی نقش معناداری داشته و قدرت تصمیم گیری زنان کارآفرین را در مقایسه با زنان خانه دار افزایش می دهد. با این حال، زنان کارآفرین با موانع بسیاری مثل حمایت دولتی کمتر، رویه وامدهی پیچیده بانکها، کمبود آموزشهای مربوط به کار آفرینی، و کمبود آگاهی بازار روبرو هستند. حمایت دولتی به همراه اعطای وامهای بانکی سهل الوصول به زنان می تواند اعتماد به نفس و کنترل آنها روی منابع را هم سطح مردان سازد. نتایج پژوهش نشان می دهد که کارآفرینان زن قدرت تصمیم گیری بالا، مشکلات رفت و آمد کمتر، خودمختاری، استقلال مالی، و توانمندی دارند. این مطالعه به سیاست گذاران کمک می کند تا استراتژی هایی برای غلبه بر موانع کارآفرینی زنان ایجاد کنند تا زنان بتوانند از طریق کارآفرینی به توانمندی برسند. در انتها، یک الگوی توانمندسازی زنان هم ارایه شده است. متن کامل این مقاله به زبان انگلیسی می باشد. لطفا برای مشاهده متن کامل مقاله به بخش انگلیسی مراجعه فرمایید.لطفا برای مشاهده متن کامل این مقاله اینجا را کلیک کنید.

قاچاق زنان به عنوان یک بزه در ایران، سابقه طولانی قانونی ندارد و جای پای آن را باید در قانون مبارزه با قاچاق انسان مصوب 1383 یافت. با این حال این بزه با دو چالش رو به روست، یکی کم رنگ بودن سرزنش اخلاقی و دیگری تن دادن خود خواسته زن بزه دیده به قاچاق شدن. رضایت بزه دیده به قاچاق، سبب می شود تا هم جامعه و هم مرتکبان، قاچاق را رفتار سرزنش پذیری ندانند و از آنجا که قاچاق بیشتر در کشورهایی که فضای امنیتی یا شرایط بد اقتصادی دارند؛ رخ می دهد، به گونه ای رهایی برای قاچاق شده به شمار می رود. بنابراین سرکوب کیفری قاچاق به ویژه با ضمانت اجراهای سنگین هر چند ضروری است؛ ولی از میان برداشتن پدیده قاچاق زنان در گرو فراهم ساختن امکانات رفاهی همه جانبه و قوانین پیشگیری و پیگیری می باشد.